Fibromyalgie en een angststoornis of paniekaanval

Angststoornis, paniekaanvallen, depressief, burn out? Hoe wil je het moemen
Voor mijn idee was het toendertijd niet gerelateerd aan fibro. Maar achteraf en naar wat ik veel hoor ik het denk ik wel een duidelijk symptoom en uiteraard stress gerelateerd

Ook angst- of paniekstoornissen, depressie of burn out zijn geen dingen waar je iemand mee kan helpen. Het kan helpen als iemand een luisterend oor bied of je wat tips in de goede richting geeft maar verder is het naar mijn idee ook  iets wat je geheel zelf moet oplossen.

Mijn eerste paniekaanval

De eerste paniekaanval viel letterlijk bovenop me, en compleet onverwacht. Omdat ik niet wist wat er gebeurde en ik enorm bang werd bleven de aanvallen komen (besefte ik achteraf).
Ik kon voor mijn gevoel niets meer en was doodop en de aanvallen bleven maar komen.
Steeds opnieuw dacht ik dat ik dood ging.

Ik zakte steeds verder weg en durfde niets meer, niet meer auto te rijden, niet meer naar buiten maar bovenal was ik zielig en begreep niemand mij.
Gelukkig besefte ik al heel snel dat ik dat leven niet wilde. Ik heb altijd de insteek gehad dat ik maar 1 keer leeft en probeer alles uit het leven te halen. En gelukkig kwam dat besef vrij snel.

Ik ben toen gaan lezen over angsten, paniek, stoornissen etc. Dat was niet hoopgevend maar ik heb het belangrijkste eruit gehaald en dat is dat je er niet aan dood gaat. En dat had ik ook ervaren want ik had zeker al meer dan honderd aanvallen gehad en ik leefde nog steeds.

Mijn plan

Ik maak overal een plan voor om mijn leven zo goed mogelijk voort te kunnen zetten en dus ook in dit geval.
Ik besloot de paniekaanvallen op te wachten en ze uit te zitten. Van een vriendin van mij had ik het advies gekregen om te gaan zingen omdat dat de focus afleid en je ademhaling reguleert. Dus als ik dacht dat ik een aanval voelde opkomen ging ik zingen en zitten en wachtte af wat er ging gebeuren.
Helemaal niets!

Als ik ergens was verteld ik aan iedereen dat ik paniekaanvallen had en daarbij flauw kon vallen maar dat ze me gewoon konden laten liggen want ik kwam wel weer bij. Met een vleugje humor maakte ik het niet te zwaar en en voelde ik me “veilig” want iedereen wist er vanaf.

De plaatsen die ik vermeed ging ik weer opzoeken. Drukke winkels, ik ging weer rondjes rijden in de auto en langzamerhand pakte ik mijn leven weer op.

Het was gelukt, ik had het langzamerhand overwonnen, ik werd steeds vrijer en steeds minder bang.

Terugval

En op dat moment kreeg ik een enorme paniekaanval in een drukke winkel in de rij voor de kassa. Ik moest eruit en ik moest weg. Ik heb mijn spullen neergezet en ben de winkel uitgelopen. (nu ik dit zo opschrijf voel ik langzaam al mijn spieren aantrekken en verstrakken zo heftig staat dat nog op mijn netvlies)

Ik ben bij mijn auto gekomen en ik ben erin gaan zitten. Rijden durfde ik niet want mijn benen, mijn armen alles voelde alsof het niet van mezelf was.
Na een tijdje kwam ik enigszins bij zinnen en besefte ik ook dat ik een hevigere paniekaanval had gehad dan ooit te voren. Het lukte om me te herpakken en ik ben opnieuw de winkel ingegaan. Omdat ik zo was geschrokken heb ik in de winkel nog een aantal kleine aanvallen gehad maar ik moest van mezelf in de rij blijven staan en gewoon mijn boodschappen afrekenen.

Vervolgens moest ik van mezelf terug naar huis rijden en dat is gelukt maar ik was een stuk teruggezakt. IK ging weer winkels vermijden of ik ging op tijden dat ik dacht dat het niet druk was.
Gelukkig besefte ik heel snel dat ik dat deed (het ging onbewust op de een of andere manier) en ging ik weer opnieuw in training.

Ik heb geleerd te leven met mijn paniekstoornis

Ik denk niet dat ik er ooit helemaal vanaf kom. Ik heb daarna en ook nu nog wel heel af en toe aanvallen gehad, soms heftig en soms heel klein en kort. Als ik in de auto zit zet ik de auto aan de kant, als ik thuis ben ga ik zitten en ik zit ze uit. Als er iemand bij me is, dan vertel ik dat ik een paniekaanval heb en dat ze niets kunnen doen maar dat ik daarom misschien wat wazig kan reageren. Meestal komt er wel een grapje van deze of gene overheen.

Hoe ziet een paniekstoornis er bij mij uit?

Meestal begint het met een opgejaagd gevoel en hartkloppingen. Ik sta in de vluchtstand en wil ook vluchten. Vervolgens voel ik mijn armen of benen of allebei niet meer of lijken ze in ieder geval niet bij me te horen. Mijn geheugen is compleet weg voor even (ik kon de lichten in mijn auto in een aanval niet meer vinden of ik weet geen telefoonnummers meer, of geen pincode). Ik heb het idee dat ik gek wordt (gekker als dat ik al ben) Ik vind geen rust en kan niet stilzitten maar daar dwing ik mezelf wel toe. Voor mijn gevoel duurt het uren, maar meestal is het maar een paar minuten. De ergste terugvallen duurden een kwartier. Vaak wordt zo’n aanval daarna nog gevolgd door een aantal kleintjes.

Het is soms heel random naar mijn idee, ik kan dan ook geen oorzaak vinden. Maar ik heb er mee leren leven.